Podsumowując Swiss City Marathon 2013 mogę powiedzieć jedno: cel zrealizowany! Udało się stanąć na podium, co więcej wygrałem ten maraton. Sam bieg będę strasznie miło wspominał. Niesamowita trasa, niesamowita atmosfera. Naprawdę jest o czym pisać, co wspominać. No to zaczynamy. Jeszcze wszystko pamiętam, więc relacja na gorąco :)
A więc zacznijmy dzień wcześniej. Brzuch wieczorem już spisywał się lepiej, ale rewelacji nie było. Zjadłem kilka tostów z miodem na kolację i poszedłem spać o 22. Spało mi się dobrze, ale od 2 w nocy już się co chwila budziłem z myślą, że to już pora wstawać. Jakiś zestresowany byłem tym startem. Wstałem jak zwykle trochę ponad 3 godziny przed startem o 5:50, szybka toaleta i znowu tosty z miodem. Woda, żel przed startem, w kwestii odżywiania wszystko po staremu. Rano jeszcze spacer z muzyką i niespodzianka, zaczyna kropić. Myślałem, że to tylko kilka kropel, bardzo się myliłem… W dodatku mam mimo wszystko trochę ciężkie nogi. W takim dniu powinienem latać, ale nie ma tej lekkości co przed Warszawą.
O jakiejś 7:00 ruszyłem autobusem na start. Z numerem był darmowy transport, więc można szaleć :) Wysiadłem kilometr przed linią startu i powoli ruszyłem we właściwą stronę. A jak wiadomo, w Alpach pogoda potrafi się zmienić z minuty na minutę. Zaczęło lać! Szybko się gdzieś schowałem. I tak 5 minut porządnego deszczu, 5 minut kropi. Więc przemieszczałem się po trochu ale i tak przemokłem. W końcu udało mi się dotrzeć na start. Ale meta i wszystkie logistyczne pomieszczenia były jeszcze 500 metrów dalej. Po dotarciu tam szukam depozytu. Nie ma. Pytam się organizatorów. Pokazują mi gdzie mam iść, więc idę. Dalej oddalam się od startu o kolejny kilometr! W końcu docieram do jakiejś szkoły, już cały przemoczony. Ale spoko, do startu 90 minut.
W przebieralni śmierdzi wszędzie jakimś olejkiem, aż oczy mi łzawią. Nie wiedziałem zupełnie o co chodzi. Ale się domyśliłem. W pakiecie był jakiś olejek chiński. Naprawdę wszyscy myślą, że to im coś da? Gdzie się podziała tajemna wiedza „nie testujemy w dzień maratonu” :D No nic, zatkałem nos i się przebrałem. Szukam depozytu. W końcu mi się udaje, ale widzę, że koleś zbiera tylko wartościowe rzeczy. Setki ludzi oddaje nowe iPhony, aparaty, kasę, portfele. Wrzuca je do siatki i mazakiem piszą swój numer. Koleś wrzuca to do skrzynki. Wyobrażacie sobie coś takiego w Polsce? :) Ale to nie koniec. Oddałem telefon i kilka franków, ale chce oddać plecak z ubraniami. Pytam się, gdzie mam to zrobić. Koleś mi mówi, że przecież są 3 przebieralnie. Ja, że już się przebrałem, ale chce zostawić to gdzieś. A on, że mam trzy przebieralnie. Patrzę i rzeczywiście, ludzie zostawiają to w przebieralni, zwyczajnie kładą i idą na bieg. Szwajcaria… :) Chciał bym kiedyś z takim spokojem zostawić rzeczy gdzieś w naszym kraju. A więc przebrany zarzuciłem jakąś folie na siebie bo dalej lało i biegną na start. Jest 8:40 Rozgrzewam się do 8:55, 10 minut biegu, później jeszcze jakieś wygibasy bo leje więc nie chcę żeby zrobiło się zimno. Szybkie lukanie na przeciwników z czerwonymi numerami (maratończycy takie mieli, półmaratończycy niebieskie) i ustawiam się na starcie. Dodam jeszcze, że rozgrzewka szła mi całkiem dobrze. Jestem dobrej myśli. Strzał startera i jazda!
No i koniec przynudzania, przechodzimy do biegu. Podzielę opis tego biegu na dwie części. W pierwszej skupię się na biegu i walce z rywalami. To pierwsza pętla. Opisując drugą skupię się na kibicach i pięknej trasie. Inaczej się w tym wszystkim zaplączę :) Na początku byłem na jakiejś 30 pozycji. O dziwo biegłem szybko, pierwsze 3 kilometry miałem średnią po 3:23! Szybciej niż w Warszawie. A obiecałem sobie pobiec pierwsze 10 km nie szybciej niż 35 minut. Cały czas leje. Trochę zawodników wyprzedzam, łapię grupę 3 półmaratończyków i zaczynam z nimi biec. Tempo idealne. Wydolnościowo czuję się znakomicie, puls 164, problemem są tylko jakieś ciężkie nogi, jak ja to mówię, nie ma lekkości. No i drugi problem, nie wiem, który jestem! Ogólnie ok 15 – 18 pozycji ale ilu maratończyków jest przede mną, czy jacyś w ogóle są? W końcu bardzo mocno ruszyliśmy. Ok 5 kilometra doganiamy dwóch zawodników. Jednym z nich jest koleś z czerwonym numerem, wróg! :) Pytam się, czy jest ktoś przed nami jeszcze, też nie wie. Zaczynają się podbiegi. W tej chwili zamieszczam profil pętli, żeby było wiadomo o czym piszę.
Nie jest łatwo, mocno zwalniam, to początek biegu, nie chcę się katować. Ale nikt za bardzo mi nie ucieka. Na zbiegu wyrównuję tempo, ale nie szaleję. Ten Boston strasznie dużo mnie nauczył i bez tego biegu na wiosnę tutaj była by katastrofa. Znowu podbiegam mocno w górę i zbieg. Nogi mocno „spuchły”. Ale na płaskim odzyskuję trochę świeżości. Jest jeszcze jeden podbieg, na profilu za dobrze go nie widać. Za to ten duży pagórek między 13 a 16 kilometrem jest przesadzony, tam było płasko. W każdym razie łapiemy między pierwszym a drugim podbiegiem jakiegoś maratończyka. Biegnie z nami ale na płaskim łapię się dwóch biegaczy z niebieskimi numerami i się odrywam. Postawiłem na taktykę do połowy z półaratończykami a później trzymać do mety. Wiem, że potrafię sam biegać na dużym zmęczeniu i stawiam wszystko na jedną kartkę. Tempo wzrasta, zaczyna się płaski odcinek. O dziwo lepiej mi się biegnie. Te 10 km trochę bez historii, równo, większość na czyiś plecach. Może ze dwa razy musiałem kleić. Trochę chłopaków ponosiło a później za to płacili wolniejszym tempem i ja musiałem kontrolować czas :) I tak dobiegłem do 21 kilometra. Jeszcze dostałem życzenia od współbiegaczy, przybiliśmy piątkę i nawrotka. Przechodzimy do drugiej części.
Tak, jestem pierwszy! Dopiero teraz to wiem, przede mną rusza samochód i rower. Liczę przewagę. Minuta nad drugim i 90 sekund nad trzecim. Jest ok, trzymam tempo. Jeszcze tylko 21 kilometrów :) Niestety odzywa się żołądek. Zaczynają się pojawiać objawy podobne do tych po których kończyłem z kolką. Przestaje pić, bo to pogarsza sprawę. Cały czas leje. Dostrzegam w końcu kibiców. Jest ich wszędzie pełno! Szok, naprawdę szpaler ludzi! W dodatku zespoły grają co 2 kilometry. A czasem nawet częściej. Atmosfera niesamowita. Początek pętli to samo centrum Lucerny. Przebiegamy przez most i zaczyna się bieg wzdłuż jeziora. Po lewej woda, po prawej piękna zieleń, lasy a przede mną Alpy! Jak w bajce.
Tutaj jest mniej kibiców, ale mimo wszystko wychodzą z domów i krzyczą swoje „ho, ho, ho, ho”. Jak Mikołaj na święta :) Na 25 kilometrze zjadłem żel. Drugi raz męczę podbiegi. Jest strasznie ciężko, mam kryzys. Naprawdę, między 25 a 29 kilometrem miałem straszne myśli, nie miałem siły, nogi piekły potwornie. Na zbiegu bardzo zwolniłem, chciałem tylko odpocząć. Puls spadł do 150 chyba. Pytam się o przewagę. 75 sekund, jeszcze trochę nadrobiłem, nie tylko ja umieram :) Trasa zakręca, ok. 30 kilometra jest już lepiej, przyspieszam! Nie wiem skąd ta siła. Wbiegamy do miasta, setki kibiców. Spiker na żywo relacjonuje bieg, cały czas krzyczy moje imię, czas, przewagę nad drugim. Wszystko słychać z samochodu. Zaczyna się część biegu wzdłuż nasypu kolejowego (brzmi strasznie, ale wygląda super). Później przepiękne aleje parkowe. Przebiegam przez cudowne ogródki działkowe, gdzie ogrodnicy usypali z kwiatów różne ozdoby na asfalcie. Biegnę poniżej 3:30 na kilometr. Mam już 90 sekund przewagi. 100 sekund! Jeszcze 7 kilometrów. Kibice pomagają, jest ich coraz więcej. Wbiegam do hali KKL (to chyba jakaś ich hala wystawowa). Wygląda jak bym przebiegał przez dobrą imprezę techno :D
Wszędzie lasery, niebieskie światła, setki ludzi, dym! Biegnę po dywanie, szok! Przyspieszam :) 3:26, 3:29 i dwie minuty przewagi. Cztery kilometry do mety. Nie ma opcji, wygram to. 3:32, 3:33. Dubluję dziesiątki a później setki półmaratończyków. Z przeciwnej strony drugą pętle biegną maratończycy. W tej chwili kibiców jest już naprawdę mnóstwo! Wszyscy mi kibicują. Niesamowite uczucie, w tej chwili na czworaka bym to chyba dobiegł. Cierpię strasznie ale nie chce zwalniać. Tłumaczę sobie, że jeszcze 3 kilometry i koniec, przerwa od biegania. Do 41 kilometra trzymam tempo, dubluję tylu zawodników, że ciężko biec prostą linią. Niestety tutaj trochę organizatorzy dali ciała. Bywało tak ciasno, że albo wbiegałem na kogoś albo na rower który prowadził mi bieg. Samochód był 100 metrów z przodu.
Ostatni kilometr już odpuściłem :) Pobiegłem zdecydowanie wolniej. Ostatnie 200 metrów, czerwony dywan, przybijam piątki z kibicami, cieszę się strasznie. Zarówno z wygranej jak i z faktu, że przezwyciężyłem kryzys i dałem radę. Wpadam na metę. W końcu mam to za sobą, udało się zrealizować cel. Koniec sezonu. Nie piłem nic od 20 kilometra, jestem kompletnie odwodniony. Organizator przygotował dla mnie fotel (coś jak w narciarstwie alpejskim, czeka się na nim na następnych zawodników). Ale lało 2 godziny więc czuję się jak bym siedział w basenie. Wywiad do jednej telewizji, drugiej. Później rozmawiałem dobre 20 minut z facetem z gazety. Naprawdę pasjonat sportu, strasznie się zaciekawił moją osobą. Miło się z nim rozmawiało. Organizatorzy trochę zaspali. Już jestem dobre 30 minut po biegu. Przemoczony, trzęsę się z zimna. Ten dziennikarz mi pomógł i w końcu mnie puścili. Trochę na zasadzie, ok, możesz iść. Nie wiem czy jest jakiś masaż, czy coś dostanę ciepłego. W dodatku dowiaduję się, że dekoracja jest za 20 minut a depozyt kilometr dalej! Wypijam Isostara, biegnę kilometr. Niestety mój żołądek zaprotestował. Skończyło się to wspaniałymi wymiotami. Jak z filmu. Trudno. Szybko się przebrałem, odebrałem depozyt. I wracam biegiem. Jestem co do minuty. Dekoracja się opóźnia…
Poszedłem po koszulkę za voucher. Wziąłem bezalkoholowe piwo i czekam. I tak 30 minut, w żołądku mnie już ściska. W końcu jest dekoracja. Gratulacje od dyrektora biegu. Dostaję wieniec, tradycyjną szwajcarską trąbę (jakkolwiek głupio by to nie brzmiało) i 3 czekoladki. I tyle. Nic więcej. Powiem szczerze, że jestem lekko zdziwiony. Nie ma nagród finansowych. Sponsorem biegu jest Asics, Isostar i Garmin. Nie ma żadnych gadżetów. Voucherów, ubrań, nic. Ok, takich biegów się nie zapomina, są bezcenne. Doping, radość, emocje. Jeszcze bym za to dopłacił. Ale kurcze, pierwszy raz się spotykam z sytuacją, gdzie za wygrany maraton nie ma żadnej nagrody. A mówimy o kraju, który jest potwornie bogaty. Gdzie pakiet startowy kosztował 400 zł! I ta trąba, jak ja ją mam zabrać do Polski? Fajna sprawa, super pamiątka. Ale jak poprosiłem organizatora, żeby mi wysłał to pocztą, to powiedział, że na pewno wpuszczą mnie do samoloty z tym. I tyle. Nie wydaje mi się, pewnie będzie mnie to jeszcze sporo kosztowało. Ale jakąś pamiątkę chcę mieć. Bo narazie mam dwa medale, oba identyczne (jeden po biegu dostawał każdy, drugi identyczny na podium). Oba w dodatku to jakaś śmieszna chińska produkcja za 1 franka :) Więc jednak niesmak pozostał.
Po biegu byłem wykończony. Zwiedziłem jeszcze muzeum transportu. Robiło niesamowite wrażenie. Następnie powolnym krokiem udałem się w stronę centrum. Po drodze zaczepiało mnie mnóstwo ludzi. Gratulowali i chętnie rozmawiali o biegu. Bardzo miła atmosfera. Biegli jeszcze zawodnicy startujący na 5km. Jakoś doczłapałem do centrum. Dalej nic nie jadłem. Wszystko było pozamykane. Na szczęście otwarta była najsłynniejsza cukiernia w Lucernie. Szybko kupiłem całą chałkę i kawałek tarty z malinami. Poszły w minutę :) Dotarłem autobusem do hostelu. Manager jak się dowiedział, że wygrałem, to pozwolił mi jeść ile chce i pić tyle piwa ile dam radę. Zjadłem naprawdę tyle, że chyba się nie wypłaci. Ale piwa wypiłem tylko dwa. Okazało się, że zapominał o dostawie i była pusta lodówka. Nie ściemniał, bo inni chcieli kupić i odchodzili z kwitkiem :) Prawdę mówiąc to jestem wykończony tym biegiem. Za bardzo nawet nie mam siły się nim cieszyć. Pewnie w Polsce dopiero będę miał na to siły. Poza tym nie lubię sam wyjeżdżać. Pewnie z kimś było bo o wiele raźniej. I to chyba tyle z tej obszernej relacji.
Podsumowując sam bieg. Polecam go każdemu. Piękne miasto. Trasa rewelacyjna, przepiękna! Naprawdę byłem zachwycony. Kibiców tysiące, cały czas krzyczą, dopingują. Może było kilka wpadek, jak strasznie dalekie depozyty, trochę problemów przy dublowaniu czy moim zdaniem jednak lekkie zlekceważenie nas przez organizatorów. Ale ogólna ocena samego biegi i trasy jest celująca. A ja kończę sezon tak jak to sobie zaplanowałem. Niesamowicie szczęśliwy z nową życiówkę i wygraną w kolejnym maratonie.
I jeszcze jedno, należą się wam wielkie podziękowania. Wiem, że to śmiesznie zawsze brzmi, ale naprawdę biegnąć między tym 30 kilometrem a metą myślałem o wszystkich którzy mi dopingują i, że muszę to dla nich dobiec. Dziękuję wam za wsparcie. Rodzinie za doping i za to, że tak strasznie się emocjonują moimi biegami. No i oczywiście Karolinie, że wytrzymuje te moje wszystkie przygotowania. Czas zawiesić adidasy na kołku i przez jakieś 3 tygodnie wyszaleć się i nabrać chęci do dalszych treningów. Ale na pewno nie będę pisał co robię, to nie są tematy na sportowego bloga :D
A teraz o czym zapomniałem a z czym nie chce mi się już wracać do tekstu:
PS – wiele osób pyta o czas. 2:31:15 i jestem z niego zadowolony. Obie połówki idealnie równo. Ostatnie 10 km najszybsze. Na tej trasie i tego dnia więcej się nie dało. Zresztą w ogóle mnie to nie interesowało. WYNIKI
PS2 – jeżeli ktoś by chciał pobiec w tym biegu to szczerze polecam, sam tu będę chciał kiedyś wrócić na biegowej emeryturze i przebiec jeszcze raz ten bieg na spokojnie, dla samej trasy. Więc w razie pytań śmiało piszcie. Znalazłem fajny hostel, obok jest cudowna trasa biegowa w koło jeziora.
PS3 – trochę informacij o biegu od organizatora znajdziecie tutaj: Swiss City Marathon
PS4 – proszę darujcie mi literówki, brak składni, błędy ortograficzne itd. Jak wrócę to poprawię, teraz nie mam na to siły :)
